Elmo bleek een heerlijke pup, altijd dicht bij me in de buurt, speels en gehoorzaam, een hele makkelijke hond. Vanaf het begin gewend overal met mij naar toe te gaan. Puppycursus was leuk, vooral het spelen met de andere pups. Wel oppassen want Elmo bleef flink groeien en was groter dan de meeste leeftijdsgenootjes, en kon met lompe acties iedere andere pup makkelijk de baas. Wat opviel was dat hij erg veel gromde, in alle contact met andere honden maar ook als hij zelf speelde. Er zat geen greintje agressie verder bij, dus blijkbaar hoorde dat bij Elmo. De basiscursus die volgde was geen succes, als echte schapendoes wilde Elmo best 3x gaan zitten maar daarna was het genoeg, saai en geen zin meer, we gaan wat anders doen..... :-)

Sneller dan verwacht ging ik in juli weer fulltime aan de slag, dus Elmo ging naar de dagopvang. Na een aantal maanden bleek dat helaas geen succes. Bij de opvang was een labrador van dezelfde leeftijd, Sammie. Deze had last van epilepsie en viel Elmo aan. Na een tijd zat Elmo al te grommen in de auto als we de straat van de opvang in reden. Daar dus weggegaan. Wat toen al opviel in de wandelingen die we maakten met andere schapendoezen en hun eigenaren, was dat Elmo heel anders liep. Hij maakte rare konijnesprongen, kiepte snel om en ging zodra we stilstonden meteen zitten. Ook tijdens een Clubdag op Schiermonnikoog werd door een fokker al gezegd 'die hond loopt niet goed'. Een paar keer navraag gedaan bij Het Haskerhus maar 't zou allemaal wel goedkomen, het was jeugdigheid, Elmo moest nog uitzwaren. Voor opvang kwamen terecht bij een familie in Staphorst, waar een mechelse herder was die een speelkameraadje zocht. Helaas werd dat baasje ziek dus kon Elmo er niet blijven. In die periode, december 2010, liep hij na een Bambi-move (vier poten gestrekt een andere kant op) ineens op 3 poten. Z'n rechterachterpoot gebruikte hij niet meer. Omdat de pijn niet overging maar na een paar dagen erger werd, op naar de dierenarts. Toen we de spreekkamer inliepen keek hij al bedenkelijk: 'Tjonge, die heeft echt pijn'. Tijdens het onderzoek gaf Elmo geen kik en kon de dierenarts alles doen, maar twijfelde wel of er niks 'mis' was met de heupen. Dus foto's maken. En toen kwam de grote schrik: Elmo bleek totaal misvormde en versleten heupen te hebben, op 10 maanden oude leeftijd..... Zeer ernstige vorm van heupdysplasie: HD. De diagnose was somber: niks aan te doen, de hond kan zeer waarschijnlijk binnen een jaar niet meer lopen, veel pijnstillingen en als het niet meer gaat in laten slapen.....

Ik ben 3 dagen van de kaart geweest en heb toen besloten dat ik toch een second opinion wilde. Ondanks alles kon ik niet geloven dat het zo maar ineens zo af zou lopen. De dierenarts verwees me door naar orthopedisch chirurg Hans Nieuwendijk van de Tweede Lijn in Wilhelminaoord. Daar werd het verhaal gelukkig wat genuanceerder. Hans bevestigde dat de foto's dramatisch waren, maar als hij Elmo zo zag lopen en bewegen er zeker nog wel mogelijkheden waren. Elmo's achterhand was volledig onderontwikkeld. Hij adviseerde me om met hem te gaan fietsen: zoveel mogelijk spieren opbouwen zodat die de heupfunctie over zouden nemen. Elmo werd op Novacam pijnstilling gezet, kreeg Stride Powder en Stride Caniglow, glusosamine, MDM en visolie, om alles soepel te houden. Langzaamaan opbouwen en steeds wat vaker en langere stukken doen. Alleen in draf lopen en vooral niet in galop, om de rug te ontlasten. Gelukkig bleek Elmo het heerlijk te vinden om bezig te zijn, hij pikte het draven snel op en kweekte snel spieren. Na 3 maanden trainen en controles, gaf Hans aan dat Elmo in prima conditie was, en dat we niet meer terug hoefden te komen. Als ik hem zo kon houden, qua gewicht zo schraal mogelijk en verder topfit, dan zou hij een normale levensverwachting hebben.

En tot op heden is dit waar gebleken! Elmo is inmiddels een grote sterke hond, die kan rennen, springen, vliegen, traplopen..... uit eigen keus en beweging. Hij is heel hard voor zichzelf, geeft nooit aan dat hij pijn heeft dus dat blijft een punt om goed op te blijven letten. Wel is duidelijk geworden dat hij waarschijnlijk als jong hondje wel pijn heeft gehad en dat lichamelijk contact met andere honden vervelend moet zijn geweest. HIerdoor is zijn grom waarschijnlijk overdreven ontwikkeld: het zou kunnen zijn dat hij door bij voorbaat hard te grommen probeert om andere honden bij zich vandaan te houden. Het macho gedrag zit sowieso in zijn karakter maar is naar alle waarschijnlijkheid versterkt door pijn en onprettige ervaringen met Sammie, die hem helaas tot bloedens toe gebeten heeft. Elmo heeft nog steeds wat moeite met reuen met een stoere uitstraling, en kan overdreven fanatiek reageren op kleine hondjes. Maar sinds hij vier jaar oud is, is hij duidelijk rustiger geworden en kan ik zijn soms wat lastige gedrag goed onder controle houden. Alert blijven en duidelijk zijn in wat hij wel en niet mag en dat ik dingen zelf wel regel en hij dat niet voor me hoeft te doen, blijkt heel erg goed te werken.

Inmiddels woont Elmo's moeder Raqui alweer sinds augustus 2012 bij ons, ze kunnen het heel goed met elkaar vinden. Ze zijn samen thuis overdag, en gaan van tijd tot tijd met plezier een dagje naar oppas.

Door Elmo en zijn HD-problematiek en alles wat daar rondom gebeurde, is mijn interesse in het fokken van gezonde rashonden ontstaan. Uiteraard zet ik Elmo niet in als dekreu, wat in eerste instantie dus wel de bedoeling was. Van alle kanten hebben de specialisten bevestigd dat dit een erfelijke aandoening is die niet verder moet worden doorgegeven in het ras. Elmo heeft geen rare bewegingen of overdreven training gehad toen hij jong was. HIj heeft nooit last gehad van overgewicht en heeft het puppyvoer gekregen dat door de fokker werd geadviseerd. Wel is altijd duidelijk geweest dat hij groter was dan de gemiddelde schapendoesreu en hij bleeft snel groeien. Om Elmo's training te bevorderen en zijn bespiering op peil te houden, ben ik op advies van o.a. de artsen overgestapt op vers vlees als voer. Bijkomend voordeel is geweest dat zijn vacht met sprongen vooruit is gegaan en hij veel minder jeuk heeft dan voorheen. Zie voor verdere uitleg over HD de betreffende pagina.

Ik wil me actief inzetten voor het verbeteren van bewustzijn over fokbeleid: meer aandacht voor gezondheid en gedrag naast voornamelijk schoonheid. Ik pleit voor openheid en eerlijkheid, verantwoording nemen voor fokkeuzes en actief werken aan het terugdringen van erfelijke problemen.

Ondanks alles had ik me geen fijnere hond kunnen wensen dan Elmo. Een lieve, stoere, sportieve, mooie schapendoesreu. Voor altijd mijn eerste liefde, die ervoor gezorgd heeft dat ik verslingerd ben geraakt aan schapendoezen. Wat mij betreft is er geen mooiere en fijnere hond. Helaas is Elmo op vijfjarige leeftijd overleden aan nierfalen, op 29 maart 2015. Zie onderaan de pagina voor meer informatie.