Met inmiddels bijna 2,5 jaar ervaring door Elmo, werd mij vrij snel duidelijk dat ook Raqui niet lekker bewoog. Dezelfde rare hupjes, dezelfde konijnesprongen. Raqui bleek helemaal niet te kunnen rennen. Natuurlijk hebben we haar dagelijkse beweging langzaam opgebouwd, tijdens de lange stukken fietstraining met Elmo zat Raqui prinsesheerlijk in de fietskar, na een klein stukje mee te hebben gelopen. Ondanks ervaring en zorgvuldige opbouw ging haar conditie absoluut niet vooruit. Waar Elmo megasprongen maakte in korte tijd, gebeurde er bij Raqui niks. De dierenarts bevestigde bij een routine onderzoek in januari dat de heupen zeker niet goed waren. In tegenstelling tot Elmo jankte Raqui het bij de minste of geringste bewegelijkheidstest van het heupgewricht al uit. Zo lang ze in het dagelijks leven geen pijn aan gaf, besloten we verder niets te doen. Het zou niet onlogisch zijn dat Raqui ook slechte heupen zou kunnen hebben, Elmo moet het tenslotte van iemand geerft hebben, maar als dat zo zou zijn konden we er toch weinig aan doen. Ondanks de toegenomen beweging bleek Raqui te zwaar te zijn, dus aan de sperciebonen. Helaas ging Raqui in juni 2013 ineens erg kreupel lopen. Het was niet duidelijk te zien waar ze nu last had, dan weer trok ze met haar linkerachterpoot, dan weer met haar rechter. Toch maar foto's maken. Het bleek erger dan gedacht, Raqui's heupen waren totaal misvormd, nog veel erger dan die van Elmo en ze bleek daarnaast een lage rughernia te hebben. Via de dierenarts weer doorverwezen naar Hans Nieuwendijk. Vanwege de hernia raadde hij deze keer meer rust aan, kleine, korte stukjes wandelen. Eerst de conservatieve behandeling, als dat niet zou werken konden we altijd nog opereren. Pas als de hernia over zou zijn mocht ik met de HD aan de gang, de beweging verder uitbouwen om toch meer spieren te kweken. Dit ook met pijnstilling, zwaarder dan bij Elmo om toch door de pijngrens heen te gaan en opbouw te krijgen dan wat nu in een jaar eigenlijk niet gelukt was. Ook hier was voor de orthopeed geen twijfel mogelijk, de staat waarin de heupen verkeren is zo slecht, absoluut geen normale slijtage voor een hond van inmiddels 8 jaar oud. Dit kan niet anders dan aangeboren zijn en is zeer zeker niet iets 'van de laatste tijd', ze heeft haar leven lang al heupproblemen gehad. Alle specialisten spraken hun zorg en afschuw uit dat er met deze hond zo intensief is gefokt, met zo'n zwaar erfelijk probleem. Elmo kan niet de enige nakomeling zijn met problemen..... Helaas hebben de betrokkenen altijd beweerd dat de problemen van Raqui door mij zijn veroorzaakt doordat ik haar teveel heb laten bewegen en haar te zwaar heb laten worden, na haar sterilisatie.

 

We zijn naar een osteopaat gegaan, gevolgd door hydrotherapie bij de fysiotherapeut. De hernia was na ruim 2 maanden over. Gelukkig heeft dit alles Raqui heel goed gedaan, ze is enorm opgebloeid van stil, in zichzelf gekeerd dametje wat liever niets met andere honden te maken wil hebben naar een vrolijke, uitbundige tante, die als een jong veulentje door de wei huppelt. Ze heeft inmiddels de bijnaam Salinero gekregen omdat ze zo blij rondspringt. Rennen kan ze inmiddels op haar eigen manier als de beste, zelfs voor boomstammen dwars over wandelpaden draait ze haar hand niet om en spring er met gemak over heen, tot blije verbazing van medewandelaars die haar revalidatie van dichtbij hebben meegemaakt. Meehollen naast de fiets is prima, hoewel ze het als echte diva prima vind dat zij maar korte stukjes hoeft en dan nog steeds in de fietskar mag.

 

Raqui is een heel ander type schapendoes dan Elmo. Knuffelig, aanhalig, gefixeerd op eten, de strijd tegen de kilo's zal eeuwig blijven vrees ik, deze dame is lang zo makkelijk niet schraal te houden als Elmo. Langzaam aan begint ze voorzichtig te spelen, wel het liefst alleen met Elmo. Van andere honden moet ze nog steeds niet veel hebben. Elmo opjutten om flink tekeer te gaan tegen onbekenden kan ze als de beste en doet ze naar harte lust. Raqui is altijd de eerste die blaft. In de groep trekt ze haar eigen plan en zondert zich het liefst wat af, hard voor de groep uitlopen als het even kan. Door Raqui ben ik de blauwschimmels meer gaan waarderen qua uiterlijk. Net als Elmo is ze een geweldige lieve, ontdeugende, mooie hond: ik had me geen fijnere tweede does kunnen wensen.

 

Ondertussen heb ik strijd gevoerd om Raqui op mijn naam geregistreerd te krijgen, wat tot op heden niet is gelukt. Daardoor heeft de Raad van Beheer lang geweigerd om een officiele HD beoordeling te doen, die dan in de gezondheidsdatabases geregistreerd zou worden. Terecht vragen fokkers die met de lijn van Raqui te maken krijgen mij om officiele bewijzen dat er iets met haar en Elmo aan de hand is. Iedereen kan wel wat roepen, ondanks de dierarts en specialistische verklaringen die er zijn is er maar 1 ding dat telt in de kynologie: een HD beoordeling van de Raad van Beheer. Gelukkig is begin 2014 de Raad tot inzicht gekomen, na lange bemiddeling van mijn dierenarts heeft het hoofd van de commissie Gezondheid, Gedrag en Welzijn (mevrouw Laura Roest) begrepen dat het in het belang van het ras is om Raqui wel officieel te beoordelen. Ondanks dat ik niet de geregistreerde eigenaar ben van Raqui wordt ik nu juridisch toch zo door de Raad gezien, omdat ze destijds al bijna 3 jaar bij mij woonde en ik alle dagelijkse en medische verzorging voor mijn rekening neem. Dat de geregistreerde eigenaar daar geen toestemming voor geeft/heeft gegeven, is voor de Raad niet langer van belang. Men heeft zowel aan mij als aan mijn dierenartsen bevestigd dat ik een rechtzaak om het wettelijk eigendom onherroepelijk win. Ik heb uiteindelijk besloten om dat niet aan te gaan omdat dit geen enkel voordeel biedt voor Raqui. Inmiddels zijn nu op 24 februari 2014 eindelijk officiele HD fotos gemaakt en bij de RvB ingediend, uiteraard ook meteen die van Elmo. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Mijn enige doel was dat de HD aandoening vastgelegd wordt in de gezondheidsdatabase. Er zitten enorm veel nakomelingen van Raqui in de schapendoesfokkerij. Van alle nakomelingen hoeft er geen een vergelijkbare klachten als Elmo en Raqui te hebben, hoewel dit redelijk onwaarschijnlijk is. Wat ik wil, is dat deze aandoening in deze lijn bekend is en niet onder de pet wordt gehouden. Niemand heeft dit gewild of bewust gecreerd en daar beschuldig ik ook niemand van. Wel verwacht ik dat iedere fokker, zodra een probleem bekend is, verstandige keuzes maakt en zijn verantwoordelijkheid neemt met betrekking tot combinaties. Ik wil niet dat er ooit nog gezegd kan worden 'dat wisten we niet'. Uiteraard pleit ik ervoor om alle fokdieren te onderzoeken op aandoeningen als ze uit een lijn komen waar problemen in zitten. Hoe je het ook went of keert, HD heeft een erfelijke component. Een hond zonder genetische aanleg, ontwikkelt geen HD. Beweren dat de hond 'te oud' is weerlegt door medisch specialisten die aangeven dat dit geen normale slijtage is. Daarnaast kan men zich afvragen of een net 7 jaar oude hond werkelijk 'oud' is, als een Schapendoes gemiddeld 13 jaar oud wordt. Elmo was daarnaast nog maar 10 maanden oud toen de HD werd geconstateerd.

 

Je kunt niet iedere aandoening uitsluiten van de fokkerij. De schapendoes populatie is daar te klein voor, en er zijn zoveel aandoeningen dat er dan geen 'vrije' fokdieren meer overblijven. Maar blijven beweren dat HD geen probleem is in ons ras omdat 'van alle geteste honden het maar een paar hebben' is veel te kort door de bocht als je weet dat het overgrote deel van de fokpopulatie niet op HD wordt getest. Klinkt mooi dat nog geen 10% van de geteste honden een vorm van HD heeft. Maar als maar 10% van de fokdieren getest wordt, wat zegt dat dan? Misschien is er inderdaad geen groot probleem. Misschien wel. Zolang dit niet breder onderzocht wordt weten we het niet. Er zal zorgvuldig mogelijk naar combinaties moeten worden gekeken als je honden uit een lijn met bewezen lijders inzet in de fokkerij. De mogelijke gezondheidsonderzoeken die er nu zijn, zullen dan op zijn minst moeten worden uitgevoerd, totdat in de toekomst wellicht ooit een DNA test definitief uitsluitsel kan geven.

 

In maart 2015 overleed Elmo totaal onverwacht, net 5 jaar oud. Raqui heeft hier een flinke tik van gekregen, ze was depressief en lusteloos in haar uppie. Onze band is heel hecht geworden maar het was snel duidelijk dat Raqui geen hond is om alleen te zijn, ondanks alle aandacht. Mede daarom is Simmer in augustus bij ons gekomen, een heerlijke pup die Raqui meteen zag als z'n grote zus waarbij hij altijd terecht kon. Raqui accepteerde Simmer vanaf het eerste moment en ze zijn inmiddels onafscheidelijk. Af ten toe is het leeftijdsverschil van ruim 10 jaar lastig, Simmer is jong en onstuimig en zeker fysiek is dat zwaar voor Raqui die merkbaar ouder wordt. Na de slechte achterhand is logischerwijze haar voorhand zwaar overbelast en nu ook versleten. Zonder haar medicijnen en gewrichtssupplementen kan ze niet en heeft ze veel pijn. Met dat alles gaat het gelukkig heel goed, is de pijn onder controle en geniet ze van het leven samen met Simmer. Ze is na zijn komst weer enorm opgeleefd. Helaas heeft Raqui in de loop der jaren angststoornissen ontwikkeld, misschien een soort geluidsfobie. Ze is enorm paniekerig bij onweer, storm, aan zee en kan absoluut niet tegen vuurwerk. Ze is dan volledig van de kaart en helemaal onbereikbaar: trillen, hijgen, piepen en wil alleen maar vluchten. We proberen met z'n allen zo goed mogelijk hiermee om te gaan, gelukkig gaat het de meeste dagen goed. 

​

Ondanks de ouderdomsklachten zoals staar, stijf- en stramheid, en de wereld die toch wel steeds meer wat te snel ging, heeft Raqui een hoge leeftijd mogen bereiken. De taaie bejaarde dame gaf niet op, wilde bij ons blijven maar was eind juni 2021 echt op het eind. Ik heb haar ruim na haar 16e verjaardag uiteindelijk op 25 juni thuis in laten slapen. Mijn koninginnetje ligt hier naast Elmo begraven.